le blog pauledouard

Roka spino mi estas lokita ekstreme de fama montego en unu urbego, kiu nomita estis eterna de siaj loĝantoj epoke de sia pasita splendoro.

Ĝis la fino de la antikva respubliko loko mi estis dediĉita al la kapitalaj ekzekutoj por ĉiaj komdamnitoj kiel nature kriminuloj sed ankaŭ famaj politikaj personoj kaj ankoraŭ ĉiuj tiuj, kiuj mens-kaj-fizikmankon havis ĉar ili estis, laŭ la tiuepokaj kredoj, malbenitaj de la dioj.

Mi ricevis la nomon de la filino de unu guberniestro de la citadelo, kiu enamiĝinta estis de malamika reĝo kaj kiu akceptis malfermi la citadelajn pordojn momente de la atako de la armeo de sia amanto. Fine de la batalo ŝi postulis sian donacon por sia perfido sed la venkintaj soldatoj ne nur donis siajn orajn brakringojn sed ankaŭ forĵetis al ŝi siajn ŝildojn, kies pezo premegis la perfidulinon, laŭ la rakonto de la fama historiisto Plutarko.
Mi korespondas al fama latina citaĵo, kiu plejbone esprimas la mallongan distancon inter la plej ricevitaj grandaj honoroj kaj la persona defalado.
La ekskonsulo Manliuso, kiu alarmis - vekita de la famaj kapitolaj anseroj -  la romanajn tropojn okaze de la gaŭla nokta atako de la citadelo de la Kapitolo, iĝita eroo estis por la romanoj kaj plenumita je honoroj sed lia orgojlo tro kreskis kaj baldaŭ akuzita li estis restarigi la reĝecon kaj do kondamnita li estis forĵetati envakue el mia roka spino.
Multe antaŭ tiu Manliuso alia popola konsulo nomita Spuriuso Kasiuso,  post granda venko kontraŭ najbaraj latinaj popoloj, akuzita li ankaŭ estis kaj sammaniere kondamnita deĵeti de mia roka kresto komence de la kvina jarcento antaŭ Kristo.
Inter la famaj personoj, kiuj konis la deĵetekzekuton ĉe mia loko oni ankaŭ troviĝas judan militan ĉefulon, kiu mortigita estis dum la triumfo de Tituso post la venko de tiu lasta kontraŭ la juda popolo cirkaŭ la aĝo 70 de la unua jarcento.

Hodiaŭ mi nur estas turisma loko por historiaj scivolemuloj.

Historia evento estis, kiu fakte daŭris tri tagojn en la komenco de novembro de jaro fine de la unua triono de la dek sepa jarcento kaj ĉesiĝis per la tuta konfuzo de tiuj, kiuj ŝajnis esti unuatage la venkintoj kaj kiuj iĝis finfine la venkitoj. Tiu evento ĉefe enscenigis tri personojn : la tiuepoka reĝo, sia ĉef-ministro kaj sia patrino nomita regino-patrino en ĉi-suba priskribo.

Jen estas la rezumita rakonto de tiu periodo, kiu fame nomita estis de granda tiuepoka nobelo observante la eventofinon.
Tiutempe la reĝlando de Francujo grave minacita estis de la imperia katolika familio de Habsburgo, kiu jam superregis Hispanion, la aŭstrian imperion  kaj ankaŭ la sankta-germanan Imperion kaj la ĉef-ministro de la franca reĝo deziris alianciĝi kun la germanaj protestantaj ŝtatoj luktante kontraŭ la katolika sankta-germana  imperio. Malfeliĉe por la ĉef-ministraj projektoj ekzistis en la reĝa kortego unu forta katolika partio kondukita de la reĝino-patrino kaj de la propra duenaskita frato de la reĝo kaj komponita de nobeloj el la grandaj francaj familioj, kiuj ambaŭ deziris pacon aŭ eĉ aliancon kun Hispanio kaj la forpelon de tiu damnita ĉef-ministro, kiu volis redukti la noblecajn privilegiojn.
La unua epizodo de tiu historia evento komencis en Liono, kiam la reĝino-patrino postulis la forpelon de la ĉef-ministro al sia reĝa fino, kiu malsana kaj laca prokrastis sian respondon.

 
Post la reveno de la kortego en Parizon por la vintra periodo, la reĝino-patrino fine obtenis la nomumon de unu el siaj alianculoj kiel militestro de la suda armeo dum malgranda reĝa konsilio kaj ĉese de tiu konsilio ŝi retiris al la ĉef-ministro lian surintendantan oficon.
Morgaŭe la reĝo provis sensucese reamikigi sian ĉef-ministron kun sia patrino sed ĉi-tiu denove kritikis kaj eĉ insultis la reĝan ministron postulante lian tujan anstataŭigon. Nedecideme, la reĝo eliris la luksemburgan palaton por ripoziĝi en sia ĉasgastejo de Versajlo kaj tiu eliro pensigis al reĝino-patrina partio, ke ili estis gajnintaj. Malfeliĉe por ili, la ĉef-ministro kunvegis kun sia reĝo en Versajlo, kie ili komplete reamikiĝis kaj la ĉef-ministro definite konfirmata estis en sia posteno.
Konsekvence la reĝnio-patrino ekzilata estis kaj la plej grandaj personoj de sia partio disigiĝis aŭ enkarcerigataj estis.
Grava estis tiu historia evento ĉar forte kunigis la reĝon kun lia ĉef-ministro en la regado de la reĝlando kaj notinde en la politikaj opcioj kontraŭ la eŭropa habsburga familio. 

Jen estas la rakonto de unu granda franca persono, en kiu brilis ĉiuj inteligentecaj kaj koraj kvalitoj, kiuj ilustris la francan genion dum la lastaj jarcentoj.

Naskiĝita fine de la unua triono de la dek sepa jarcento en provinca nobleceta familio de Burgonjo, li mortis marŝalo de Francujo en Parizo dum la unuaj jaroj de tiu jarcento, kiu poste nomita estis “la jarcento de la belartaj Lumuloj”, kies unu el la anoncantoj li estis.

Kun multaj visaĝoj kaj multaj talentoj homo li estis kaj diferenciĝis el siaj samepokuloj dum longega vivado al la servo de sia Reĝo per eminentaj kvalitoj en multaj domajnoj : Milita inĝeniero ka arĥitekto li konsiderinde plibonigis la ekipaĵojn kaj armaĵojn de la francaj tropoj kaj ne havis sian egalulon en fortigitaj konstruaĵoj. Sed ankaŭ li estis homo de pripenso pri la socia organizo kaj beletra verkisto skribante multe da verkoj kaj eseoj, kiuj el li faris pioniro de Monstesquieu por la koncipo de unu moderna ŝtato kaj de la enciklopediistoj per sia maniero trafi la problemojn el raciema kaj praktika vidpunkto.

Inĝenia inĝeniero li inventis tri-azenportitan poŝtseĝon, nomita “la basterno”, kiu evitis al li la vojkaosojn dum siaj nenombreblaj migradoj tra la reĝlando cele de protekti la reĝlandajn limojn.
Li ne hezitis malgraŭ sia grava korinklino por sia Reĝo stariĝi kontraŭ la eksigo de la Eldono de Nanto, taksante ĝin kiel nacian ruiniĝon por la komercio kaj la manufakturoj.
Al siaj grandaj inteligentecaj kvalitoj tiu granda homo asociis gravajn korajn kvalitojn, forte forestajn en tiu epoko, kiuj sentigis al li la kruelecon de la mizeroj kaj malfeliĉoj de la povra popolo premita de impostoj kaj de la grandaj maljustaĵoj de unu socio superita de aristokrata kaj altklarikara ĝuantaj kaj akaparitaj klasoj. Tiuteme li skribis : “La malriĉeco ofte ekcitinte mian kompaton donis al mi la okazon serĉi sian kaŭzon”.
Lia zorgo pri la publika servo kaj liaj violentaj atakoj kontraŭ la popola malriĉeco, la korupto kaj la malkompetenteco de la reĝaj sekcioj kontraŭ-flue iris kontraŭ la tiuepokaj ideoj sed li profitis ĝis la krepusko de sia vivo je la protekto kaj la atento de sia Reĝo, kiu ĉiam dediĉis al li grandan admiron.

Lia lasta beletra verko estis pli granda kaj revolucia kontribucio al la reformo de la impostoj kaj kreis realan ŝtormon momente de sia eldonaĵo, tiel ke tiu verko malpermesita estis per reĝa decido. Tutsimple nia granda rimarkindulo proponis anstataŭi ĉiujn ekzistantajn impostojn per unu sola laŭenspeze progresa imposto de kvin al dek po cento, kiuj aplikiĝus al la tutaj senekceptaj enspezoj, inkluinte nature tiujn el la nobleco kaj la klerikaro ! Kompreneble tia fiska propono furioze frenezigis la tutajn profitantojn de la reĝa reĝimo !
Fakte inventinta li estis nian modernan progresan francan “IRPP” !!  Mirige, ne ?
Citu ni unu el la lastaj paroloj de tiu granda ŝtata servisto : “La fato naskis min kiel la plej povran nobelon de tiu reĝlando sed ĝi donis al mi unu sinceran koron, fremda je tuta friponaĵo”
Dek dua el liaj konstrufaritaĵoj klasifikitaj estis en la tutmonda patrimonio de la UNESCO en 2008.

Temas pri unu el la plej teruraj kataklismoj de la dudeka jarcento , kiu nokte okazis preskaŭ fine de unu jaro de la unua jardeko en unu sud-eŭropa haveno, kiu laŭmite kreita estis de la giganto Oriono kaj per kies markolo unu heroo de Homero trapasis inter du aliaj teruraj gigantoj nomitaj Karibdo kaj Scilao.
En malpli da unu minuto proksimume cent kvindek mil personoj mortis aŭ vunditaj estis dum fantasta tertremo kun falegado de multaj domegoj kaj konstruaĵoj baldaŭ sekvita de timiganta impeta marfluo.
Ĵus poste de la tertremo okazis fortega gaseksplodo kaj giganta incendio tuj invadis la restojn de la urba loĝantaro. Por ankoraŭ pligrandigi la katastrofon, la tuta ŝiparo detruita estis de la marfluo kaj malpermesis tutajn eblecojn ricevi helpon el la maro tiam, kiam la teraj komunikaj vojoj kaj lineoj ne iĝitaj estis uzeblaj. Nur estis post du tagoj, kiam la tragika novaĵo atingis la reston de la mondo kaj rapide el la tutaj partoj alvenis ĉiatipaj helpoj dum la unua tutmonda humanisma operacio.

Eh bien, oui ! J'ai fait partie des 12.5 millions de français qui ont regardé la prestation de DSK hier soir, sans trop d'illusion sur la sincérité du bonhomme supérieurement "coaché" par ses conseillers depuis plusieurs semaines et aimablement aidé par les questions peu insidieuses de sa grande amie (enfin la grande amie de sa femme, ce qui revient à peu près au même !) Claire Chazal mais plutôt par curiosité, pour voir et apprécier la manière dont il allait se sortir de ce difficile et périlleux exercice.

Concernant la qualité de la prestation, on n'a pas été déçu !

Le propos était ciselé, très bien travaillé avec des moments d'émotion à faire se pâmer des âmes innocentes. Quel regret et quelle contrition et comme il a lourdement payé la faute morale d'avoir trompé son admirable femme dont la présence à ses côtés l'a empêché de couler à pic dans l'enfer juridictionnel new-yorkais et tous ces français qui espéraient tant en lui pour une alternance politique qui guérirait enfin la France de tous ses maux !

Et tout cela à cause d'une "relation inappropriée" mais que dans son désir de rédemption il habille en "faute morale", déplacant habilement de ce fait l'environnement de l'acte du Sofitel hors du champ sordide de la contrainte physique et de l'agression sexuelle, retenu dans un premier temps (et non démenti dans le rapport du procureur Vance) par la justice américaine pour l'accabler et l'humilier.

Car de contrainte ou d'agression il n' y en eut bien sûr pas et le témoignage de la femme de chambre ne vaut rien puisqu'elle a menti sur tout !   Circulez, il n' ya rien à voir !!

Claire Chazal a quand même eu le relatif "culot" de lui demander s'il s'était agi d'une relation "tarifée", question à laquelle notre gros matou répondit par la négative.

Donc, ni tarifée ni contrainte, il s'agissait tout bonnement d'une rapide étreinte librement consentie par une soubrette sans doute subjuguée par la prestance et l'autorité naturelle de notre grand homme, champion de la séduction-éclair !

Bon ! S'il existe des gens pour croire ou faire semblant de croire à un tel scénario, c'est à désespérer du partage du bon sens dans le genre humain ! Mais il faut croire qu'il y en a ! Il suffit de lire l'édifiante déclaration de ce cher Jack Lang !

L'ennui pour DSK c'est qu'à vouloir trop prouver il finit par jeter le doute dans les esprits et le fait d'agiter de multiples fois le document de renonciation du procureur Vance en en faisant une interprétation tendancieuse (et bien sûr favorable à sa cause) jette le discrédit sur son discours (trop) bien préparé.

Tous ceux qui réfléchissent un peu auront compris qu'il s'en sort au bénéfice du doute et uniquement parce que son accusatrice, sans doute paniquée et peu douée pour les déclarations en justice, a laissé en route une bonne partie de sa crédibilité rendant improbable sinon impossible l'accord à l'unanimité d'un jury pénal américain.

Pas sûr que les français oublient rapidement cette sordide affaire et pardonnent à DSK l'humiliation nationale qu'ils ont ressentie !