le blog pauledouard

Luksega kaj ampleksega somerdomo mi estas, de stilo “la bela epoko”,  lokita en ok hektarojn granda domajno borde de la Mediteraneo, mi apartenis en mia unua konfiguraĵo al belga reĝo, kiu oferis min al sia bela franca amantino kaj poste proprietaĵo mi iĝis de la nevo de la mortinta reĝo antaŭ konvertita esti en militan hospitalon dum la unua tutmonda milito.

Aĉetita de grafino post la unua tutmonda milito, transformita mi estis dum la tridekaj jaroj de usona arkitekto kaj tiam starigita en mian nunan konfiguraĵon. Poste mi iĝis proprietaĵo de diversaj riĉegaj personoj, kiel kanada financisto aŭ riĉega itala industridirektanto, famega en la transalpa aŭtindustrio kaj fine akirita de plejriĉa bankisto, heredinda de bankista libanan-juda dinastio, kiu jam financis la kamelkavaranojn en Sirio dum la lontanaj tempoj kaj kiu tragike mortis dum la incendio de sia apartamento.

Ĉiam proprietaĵo de la vidvino - ŝi mem riĉega persono inklinita al filantropio kaj artkolektado kaj heredandino de rusa-juda familio instalita en Usono kaj Sud-Ameriko - de tiu malŝanca bankisto, proponita al la vento mi freŝdate estis por halucina prezo, kiu donis al mi la famecon de la plej multekosta somerdomo en la tutmondo.
Mia envendigo cetere konis sufiĉe fantastan rakonton, enscenigante rusan oligarkon, farintan nekredeblan riĉiĝon en metalajn produktaĵojn okaze de la eksplodo de la komunista sistemo en Rusio kaj kiu baldaŭ rezignis sian oferton kaj samokaze perdis la koketan monsumon de 55 milionoj da dolaroj, deponitan por oficialigi sian aĉetoferton. Plie kondamnita li estis de la juĝisto pagi al la proprietulino kroman sankciaĵon, kiun tiu-ĉi en admirinda socia impeto decidis destini al karitataj agadoj kaj al serĉaj establoj por la neŭrosciencoj.

Gravega franca historiisto mi estis, naskiĝita tutkomence de la dudeka jarcento en malgranda vilaĝeto el la ebenaĵoj de Ĉampagno, en kiu mi vivis parton de mia juneco ĉe adorita avino, kiu helpis min malkovri la cirkaŭan naturon, la florojn, la arbolojn, la odorojn...kio faris el mi historiiston de kampa fonto.
Post duagrada lernado en pariza liceo, mi sekvis en Sorbono kompletan historian lernadaron ĝis agregatigo kaj komencis profesoran karieron en Alĝerio pli precize en Konstantino kaj baldaŭ en Alĝero, kie vivis unu dekon de jaroj, nur interumpita de milita dujara restado en Rejnlando, kie mi malkovris kaj ŝatis Germanujon.

La ĉiam subokulvidado de la Mediteraneo havis grandan rolon en mia vidmaniero de la Historio, en kiu la Mediteraneo devis trovi grandan lokon.
Post alia profesora restado en suda Ameriko mi revenis Francujon, kiam komencis la dua tutmonda milito, kiun mi faris sur la germana landlimo kun malĝoja rezultado de kvinjara militprizono en Lubeko. Tia aventuro estis okazo frekventi aliajn militajn kaptitojn de multaj naciecoj sed ĉefe skribi mian grandan verkon pri la historio de la Mediteraneo, dank’al kiu mi konsciprenis pri la “longa tempo” de la Historio, fore de ĉiutagaj eventoj aŭ pasioj kaj personaj mizeroj aŭ malfeliĉoj.
Tiel naskiĝis la nova paradigmo de la moderna historio, kiu disvolvata estos per la “lernejo de la Analoj”, kies ĉefestro mi estos dum multaj jaroj kaj kiu profunde ŝanĝis la manieron koncepti kaj priskribi la Historion, kiu ĝis tiam vidita kaj priskribita tra la kronologia sekvado de gravaj eventoj (bataloj, reĝaj kronadoj, pactraktatoj, invadoj, ktp ...) senzorgante grandajn orientiĝojn dum pluraj homgeneracioj kaj kelkfoje dum jarcentoj en diversaj domajnoj (sociaj kaj religiaj evoluoj, konsumantprezoj, naskiĝokvantoj, ekonomiaj fluoj, ktp....), kiuj necesis la intervenon de variaj ekspertuloj kaj ankaŭ la precizan kaj kompletan serĉadon de adekvataj informoj.

Aparte de mia granda verko pri la Mediteraneo, interna maro de Eŭropo, mi interesiĝis al multaj historiaj temoj, kiel notinde la “identeco de Francujo” en pluraj volumoj, verko malfeliĉe interumpita de mia morto, “Loĝejo kaj ŝanĝmono”, “Gramatiko de la civilizacioj”, “Ambicioj de la Historio” aŭ ankoraŭ la fama “Dinamiko de la kapitalismo”, referenca verko de ĉiuj modernaj ekonomiistoj.

Fama sciencisto mi estas, kiu naskiĝis en Moskvo en juda nobela familio iomtempe antaŭ la bolŝevika revolucio el patro kemia inĝeniero kaj el patrino pianartistino. Ne reale amema de la nova socia rusa sistemo, la familio foriris Rusion en 1921 kaj enloĝiĝis en Belgion en 1929. Konsekvence mi ricevis la belgan naciecon, kiam mi estis dudek jarojn aĝa.
Post sciencaj lernadoj de kemio en la libera universitato de Bruselo, mi iĝis profesoro kaj baldaŭ direktoro de la internacia Solvay Instituto de Bruselo antaŭ daŭrigi instruistan karieron en Usono kaj notinde al la Fermi instituto de la universitato de Ĉikago kaj al la universitato de Aŭstino en Teksaso, kie mi ko-starigis la Centron por la kvantumaj kompleksaj sistemoj. Returninte Belgion mi iĝis direktoro de la Centro por statistikaj mekaniko kaj termodinamiko.

Mia ĉefa kontribucio al la sciencoj koncernas la komprenemon de la neinverseblaj procezoj ene de la foraj-ekvilibro sistemoj notinde ene de la kemiaj kaj biologiaj sistemoj. Mi fakte disvolvigis la koncepton de “disipativaj strukturoj” cele de priskribi la koheraj spac-tempaj strukturoj, kiuj formiĝas en la malfermaj sistemoj en kiuj energia kaj materia interŝanĝo okazas inter sistemo kaj ĝia cirkaŭaĵo.
Pro miaj kontribucioj al la termodinamiko fore de ekvilibro mi ricevis la Nobelan kemian Premion en 1977. Tra miaj sciencaj laboroj mi montris la evidentecon de la “tempa sago” kaj de la neinverseblecon, kiel fundamentaj proprecoj de la biologiaj sistemoj, kiuj enhavas neinverseblajn forte organizitajn strukturojn. Sammaniere kiel la veteraj sistemoj, la vivaj organismoj estas nestabilaj sistemoj, kiuj ekzistas fore de termodinamika ekvilibro kaj tia nestabileco rezistas al la kutima determinisma eksplikado. Pro iliaj sentokapabloj al la inicialaj kondiĉoj la nestabilaj sistemoj nur povas statistike eksplikitaj, tio estas en terminoj de probableco.

Unu el miaj plej konitaj publikaĵoj koncernas la regulojn de la Kaoso, kiuj postulas, ke du sistemaj trajektorioj kun la plej malgranda iniciala diferenco eksponenciale diverĝas kun la tempo.

Ĉi-supre estas unu ekzemplo de kompleksa sistemo (kolizio de tri malmolaj korpoj subforme de bilardaj globoj)por kiu la uzo de la inicialaj kondiĉoj de la sistemo ne permesas precize koni la sistemajn kondiĉojn malantaŭe.

Iom miriganta pariza preĝejo mi estas ĉar konstruita per tiuepokaj metakstrukturaj tekvikoj, tiel donante al tia religia edificio internan stilon plenan je malpezeco kaj elegantecotiam, ke la flankmuroj prezentas pli klasikan novromanikan stilon pro la uzo de regionaj tranĉilaj ŝtonoj. 

Ankaŭ konstruita mi estis cele de provizi kultlokon al la multego de laboristoj, kiuj kunigitaj kaj proksime loĝitaj estis okaze de la grandegaj konstrulaboroj de la tutmondaj ekspozicioj en Parizo ĉe la Kampo de Marso komence de la dudeka jarcento.

Tiu katolika preĝejo, situanta en strato, kiu ricevis la nomon de fama gaŭla militĉefo, omaĝon donas al la laborista kondiĉo kaj celebras la nocion de laboro per kiu la homaro plenumas sian destinon. Konstruita ĝi estis respektante la popolan karakteron de la paroko kaj akordante kun la laboristan ĉirkaŭecon.
Finpretigita en aprilo 1902 per la franca arkitekto Astruc, rimarkinda ĝi estas de uzado de noviganta metala armaturo kaj de ĉarpento kun videblaj trabetoj, kiuj rekuperitaj estis post la malmuntado de la diversaj ekspoziciaj ĝardendomoj cele de ŝparaĵoj.

La preĝejo ankaŭ posedas bronzan sonorilon, kiu prenita estis en Sebastopolo per la franca armeo kaj donacita per la imperiisto Napoleono III. Interne troviĝas linda virgulina ĉapelo kaj pluraj florornamitaj freskoj reprezentantaj religiajn scenojn.

Reĝa ordono mi estis cirkaŭ la mezo de la dek kvina jarcento,  proklamita de franca reĝo, kiu antaŭe moke nomita mem estis “la reĝeto de Burgeso”  antaŭ, kiam fama ŝafistino de Lorajno, nomita Johanino de Arko alvenis, liberigis Orleanon, venkis la anglajn tropojn kaj gvidis lin ĝis Remso por ricevi lian reĝan konsekradon.

Tiu reĝa ordono ilustris du grandajn tiuepokajn politikajn eventojn.
La unua estis la granda katolika skismo, komencita fine de la dek kvara jarcento, kiu okazis dum la fama jarcenta milito inter Francujo kaj Anglujo kaj kiu dividis la eŭropan kristanaron en du violente oponitajn partiojn dum unu duonjarcento. Tiu skismo rezultatigis instalaĵon de du papecaj lokoj : unu en Avignono kaj alia en Romo.
La dua estis la grava ŝanĝo de la eŭropaj ŝtatoj kaj la ekonomiaj tiuepokaj mutacioj, kiuj gvidis la ŝtatestrojn ne plu akcepti la rangosuperecon de la roma papeco, tiom politikan, kiom ekonomian (per notinde papecaj truditaj impostoj)
Do la franca reĝo kunigis sian grandan klerikan konsilion kaj decidis la redaktadon de sia reĝa ordono, kies ĉefa elemento estis la solemna jeso de la franca reĝo, kiel gvardisto de la francaj ekleziaj rajtoj kaj ankaŭ kiel ĉefo de la franca katolika eklezio. Estis la unua paŝo ĝis tio, kio estos plitarde nomita “galikanismo” epoke de la reĝo-Suno Ludoviko la dek kvara.

La franca reĝo forte helpita estis en sia laboro per la ĉefepiskospo Renaldo de Ĉartreso, tiu mem, kiu kronis lin en Remso dum lia reĝa konsekrado.

Plie de tiu solemna reĝa jeso, la ordono ankaŭ reduktis la papecajn rajtoj en la franca lando por diversaj domajnoj kiel la impostoj (forviŝado de la “anatoj”), la nomuno de la epikospoj aŭ la limigado de la rajtoj de “ekskomunikado” kaj de religia “interdikto”.
Subtila traktanto, la franca reĝo tiel atingis plurajn gravajn politikajn celojn akirante senfortuze superecon sur la franca katolika eklezio kaj granda aŭtonomio favor’al tiu-ĉi. Plejparte de la franca episkoparo akceptis la reĝan ordonon kaj ankaŭ la regionaj parlamentoj ekcepte tiuj el Bretonio kaj Burgonjo.

Malgraŭ la franca subteno al la nuna papo Eŭgenio IV, luktante kontraŭ la skismo, tiu ordono akcetebla ne estis de la sankta-Sidejo, kiu longtempe postulis abrogacion aŭ almenaŭ profundajn ŝangaĵojn, kiuj estos senfine diskutataj ĝis nova konkordato subskribita inter la papeco kaj la franca reĝeco  komence de la dek sesa jarcento.